Στον ηθοποιό

Νεκρή φύση με φρούτα. Άγγελος. 2006.

Στις παραστάσεις του 2013

Μπ.

Μάσκες φοράς όταν δεν «παίζεις».

Μόνο όταν «παίζεις» υπερβαίνεις το ψέμα.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ηλέκτρισε

Οδικώς. Βανέσα βαν Έικ. 2010.

Θα επέστρεφες από ταξίδι.

Στο τηλέφωνο μού περιέγραψες

το τοπίο που διέσχιζες με το αυτοκίνητο,

τη διαύγεια και τα εξαιρετικά χρώματα της μέρας.

Ο ήχος της φωνής σου

άγγιξε, ηλέκτρισε με έρωτα όλο το σώμα μου.

Ένα ντελίριο.

Εκτυφλωτικός και πανίσχυρος ο έρωτάς μας.

Ήχος

Η τραγουδίστρια. Βασίλι Καντίνσκι. 1903.

Σε μια προσπάθεια να σε αναγγείλω.

Δούλα στο ίδιο μου το Βασίλειο.

Χτύπησα τρεις φορές το σήμαντρο.

Αθόρυβα.

Κεντημένοι παλμοί σε επίσημο ένδυμα.

Ας χορέψουμε απόψε.

Κι ύστερα σκίσε το παραμύθι.

Ο ήχος του φόβου είναι η μουσική μου. 

Επιστημονικό Προλεταριάτο

Νέα Υόρκη, Παραμονή Χριστουγέννων 1931. Εργάτες στη σειρά για να πληρωθούν. Η δουλειά τους: ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στο λασπότομο που αργότερα ανεγέρθηκε το Κέντρο Ροκφέλερ. Σήμερα, σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, όποιος δει το δέντρο του Ροκφέλερ ν΄ ανάβει δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έρχονται Χριστούγεννα. Για το λόγο αυτό, οι προλετάριοι υποχρεώνονται να εργάζονται με την πλάτη στραμμένη στα φώτα του καπιταλισμού.  

Εγώ λοιπόν στη φάμπρικα με βάρδια

δεν σκέφτηκα καθόλου να δουλέψω

και πάντα διάβαζα, να πάρω το πτυχίο.

Τώρα περνώ μ΄ εφημερίες τα βράδια

-ξενύχτια που δεν ξέρω αν θ΄ αντέξω-,

μα είμαι γιατρός σ΄ ένα νοσοκομείο.

Την υπηρέτρια δεν θα παραστήσω

κι έκανα και σπουδές στον τουρισμό.

Όμως ποτέ δεν θα έραβα φασόν.

Τρεις γλώσσες έμαθα για να συνομιλήσω

με τον πελάτη, ντόπιο ή αλλοδαπό,

στο πόστο συνεχώς της ρεσεψιόν.

Υδραυλικός, ηλεκτρολόγος δεν θα γίνω

και βέβαια όχι στην οικοδομή

-στους μετανάστες οι βαριές δουλειές.

Σ’ ένα κομπιούτερ διαρκώς θα λύνω

λάθη στο σχέδιο, στην υποδομή.

Θα ξενυχτάω για τις νέες εφαρμογές.

Σας λέω πως στη φάμπρικα δεν θα ΄μαι

και φόρμα δεν θα βάλω εργατική.

Κουστούμι, ταγιεράκι και γραβάτα.

Εξέκιουτιβ και μάνατζερ: Περνάμε

πολύ καλά στην πολυεθνική,

χτυπώντας δωδεκάωρα για πάντα.

Έμαθα με τα χρόνια ν’ αντιμετωπίζω

αφ΄ υψηλού την όποια χειρωνακτική

την εργασία, λες και παρακάτω

δεν με περίμενε αυτό που τώρα ορίζω:

Επιστημονικό  –που εθελοτυφλεί,

μ΄ ακόμα  ωστόσο Προλεταριάτο.

Εις Ανάμνηση (Το Ευτυχισμένο Πένθος)

Willy Verginer. Συλλογή In Hoc Signo. 2011.

χέρια

παλάμες

άδειοι δρόμοι

σπίτια από μάρμαρα παλιά

εις ανάμνηση μόνο δάκρυα

όλα κινούνται μέσα σου

αγάλματα πορτραίτα

φυτά

Πρόσφυγες

Δες πώς συσσωρεύεται η κτίση

Κάτω απ' το βλέμμα του ανθρώπου.

Τι απομένει... Έν' απέραντο σεντόνι.

Τις άκρες του θα σηκώσει μονάχος.

Τον μπόγο θα φτιάξει της κατοικημένης γης,

Ακόμη και της στέπας και της θάλασσας,

Στον ώμο του θα τον φορτώσει

Και θα φύγει.

Au milieu du temps, au lieu du temps

Ιλία Ζομπ. Άρωμα φλούδας λεμονιού. 1997.

β'

Στα πόδια του προσφέρω τα χθεσινά

και τα αυριανά, θέλω να πω: ικετεύω:

άσε με λίγο ακόμα στο δάσος σου,

της λεμονιάς,

τουλάχιστον το κέρδος της αναμονής,

και ξεκαρδίστηκε στα γέλια. -Το κέρδος!

Μετά από εξήντα στιγμές

το θυμήθηκες; Δες πού είμαστε, στο τούνελ

της αβύσσου,

κυλιέσαι και το λες: αναμονή,

είμαι για να σε τραβώ ανόητη, είμαι

για να σ' αγαπώ,

ξεκαρδίστηκα, είναι: η

άβυσ-ςος ο γέλωτας

μιας Θείας Κωμωδίας

Το έλατο

Βίνσεντ βαν Γκογκ. Δημόσιος Κήπος με Ζευγάρι και Μπλε Έλατο: Ο Κήπος των ποιητών ΙΙΙ. Άρλ, 1888

Είσαι ευάλωτη. Το έλατο που ζει στο μπαλκόνι.

Το στέμμα σου σ' εξαναγκάζει να θυμηθείς την εχθρική

ανωνυμία των πράσινων εκτάσεων.

Κι η παροδική δόξα των ανόητων χριστουγεννιάτικων φώτων

που οι υπερφίαλοι αγριότοποι τόσο υποτονικά ευθύμησαν, με την επιθυμία

και μια γεύση αμαρτίας που παρέμεινε.

Ποιος ξέρει αν η βροχή πέφτει επειδή θέλεις να κλάψεις,

επειδή το κλίμα και η αγάπη μπορεί κάλλιστα να ανήκουν στο ίδιο

πράγμα. Μέρος του ίδιου γρίφου από σύννεφα που αγωνίζονται

και στροβιλίζονται από το ένα λευκό βουνό στο άλλο, ακυρώνοντας

τη δουλειά που έχουν κάνει. Μέρος του αχνού τοπίου ζωγραφισμένου

με νερομπογιές από το παιδί που φανταζόμαστε πως κάποτε ήμασταν.

Κι αν κλαις τώρα δεν είναι επειδή πέφτουν άφθονες

οι χοντρές στάλες καλοκαιρινής βροχής που παρασέρνουν όλα τα χρώματα,

αλλά για το όνειρο που έχασες: ονειρεύτηκες πως έβρεχε.

Κι επειδή, παρά τη θέλησή σου, ευχαριστείς τη ζωή.

Μτφρ.: Β. Μανουσάκης